فربر به صورت مختصر می گوید، وقتی کودکتان از نظر جسمی و احساسی آماده است، می توانید به او بیاموزید خودش را آرام کند و بخوابد، معمولا بین سنین ۳ و ۵ ماهگی.

او دنبال کردن یک روال گرم و عاشقانه زمان خواب و بعد از آن قرار دادن او در تخت و ترک کردن او، در حالی که بیدار است (حتی اگر گریه می کند)، برای بازه های زمانی بتدریج طولانی تر، را پیشنهاد می کند. فربر می گوید، قرار دادن یک کودک در تخت، در حالی که بیدار است، برای آموزش موفق به او، برای به تنهایی به خواب رفتن، روشی قطعی است.

والدین آموزش می بینند که بعد از هر بازه زمانی از قبل تعیین شده، آهسته پشت کودکشان بزنند و به او اطمینان دهند، اما نباید او را بلند کنند یا به او غذا دهند. این روال “انتظار پیش رونده” نام دارد.

زمان انتظار پیشنهادی، که فربر در کتابش بر روی جدول نشان می دهد، براساس آن است که شما چقدر با این تکنیک راحت هستید، چند روز است که از آن استفاده کرده اید و تعداد دفعاتی که در آن شب، به فرزند خود سر زده اید.

پس از چند روز تا یک هفته پس از افزایش تدریجی زمان انتظار، تئوری عمل می کند، بیشتر کودکان یاد می گیرند خودشان به خواب روند، به این خاطر که می فهمند گریه کردن به جز یک بررسی کوتاه از سوی شما، چیزی برایشان به همراه ندارد.

فربر هرگز نمی گوید که شما باید فرزندتان را در تختش تنها و بگذارید و در را پشت سرتان ببندید. رویکرد پیش رونده انتظار او، به شما اجازه می دهد بتدریج زمان هایی که در اتاق فرزندتان، برای اطمینان دادن به او –همانطور که به خودتان اطمینان می دهید که حالش خوب است- می گذرانید را محدود کنید.

این روش برای همه نوزادان مناسب نیست، و تایید شده نیست اما رد هم نمیشود. لطفا برای انتخاب روش آموزش تنها خوابیدن به فرزندتان، اول با متخصص مشورت کنید.